در چکیده این پایان‌نامه آمده است:

نمایش بدن، صرفا معطوف به ساحت پدیده‎ای زیست شناختی انسان یا ابژه‎ای زیباشناسانه نیست، بلکه متاثر از فرهنگ و جامعه برساخت می‌شود. از این رو نمایش بدن ابزاری برای کسب سرمایه فرهنگی است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش سرمایه‌فرهنگی در اقدام به جراحی زیبایی در بین زنان قمی است، روش پژوهش حاضر، کیفی و داده بنیاد است. داده‌ها با تکنیک مصاحبه نیمه ساختار یافته گردآوری شده است. نمونه‌گیری با روش گلوله برفی انجام و تا رسیدن به حد اشباع نظری ادامه یافت. بدین منظور با 15 نفر از زنان20 تا 40ساله شهر قم که تجربه انجام جراحی زیبایی داشتند مصاحبه انجام شد، برای کسب روایی بیشتر به صورت همزمان با روش گلوله برفی با 5 نفر از زنانی از نزدیکان افراد مصاحبه شده که تاکنون اقدام به عمل جراحی زیبایی نکرده‎اند نیز مصاحبه شد. برای تحلیل داده‌ها از روش کد گذاری استفاده شد. بدین منظور از سه روش کد گذاری باز، محوری و گزینشی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان می‎دهد که پروسه دیده شدن برخی از اجزای بدن در زیست مدرن شهری که در معرض دید دیگران قرار دارد، به مسئله‌ قابل توجه بدل شده است. نمایش بدن به مثابۀ یک کالای شیک و قابل عرضه متأثر از درکی شده که به عنوان «زیباییِ استانداردشده» از طریق عوامل متعددی در جامعه رواج یافته است؛ شرایطی که گفتمان‌های پزشکی مربوط به زیبایی و تفاسیر زیبایی‌شناسانه از بدن را به همدیگر گره زده و به شیوع درک «بدنِ کالایی‌شده» در جامعه منجر شده است.