به گزارش روابط عمومی دانشگاه؛ انجمن علمی دانشجویی دانشکده علوم و معارف قرآن کریم با همکاری معاونت فرهنگی دانشگاه ادیان و مذاهب به مناسبت عید سعید غدیر خم اقدام به برگزاری همایشی با عنوان قرآن و غدیر و نمود. در این همایش که با استقبال گرم اساتید و دانشجویان دانشکده روبه‌رو شد سه تن از اساتید به ایراد سخنرانی پرداختند.

در این مراسم آقای دکتر محمد موحد مدیر گروه علوم قرآنی دانشکده علوم و معارف قرآن کریم در ابتدا به این نکته اشاره نمود که غدیر تنها حادثه‌ای تاریخی نیست و نمی توان آن را منحصر در برهه خاصی از زمان دانست. بر این اساس واقعه غدیر پیامی فراتاریخی برای بشر در طول تاریخ داشته و قطب نمای هدایت انسان ها پس از پایان نبوت است. ایشان تأکید نمود: توجه به معضلات کنونی دنیای معاصر و دنیای اسلام، به روشنی ضرورت توجه به غدیر را روشن می سازد. امروزه کشورهای اسلامی غالبا از فقدان برنامه جهت راهبری امت اسلامی رنج می برند و از سوی دیگر مردم در سرگردانی اجتماعی و بی هویتی فرهنگی به سر می برند. توجه به این مشکلات مسلمانان را به نقاط ضعف امت اسلامی واقف می سازد و محملی را فراهم می کند تا – فارغ از مباحث تاریخی و عقیدتی- امامت و رهبری امت توسط انسان کامل که با وجود او معنای اکمال دین و اتمام نعمت محقق می شود، بیش از پیش قابل طرح و پذیرش  باشد. دکتر موحد در ادامه به برنامه‌های دانشکده علوم و معارف قرآن کریم دانشگاه ادیان و مذاهب اشاره نمود که به عنوان نمونه، در راستای فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی قرآنی دانشکده علوم و معارف قرآن کریم در صدد است اقدام به برگزاری مدرسه قرآنی با موضوعات متعدد می‌نماید.

این مدرسه که با هدف آشنایی مخاطبان با قرآن کریم و احادیث برگزار می‌شود، فعالیت خود را ضمن عناوین آشنایی با علوم قرآن و حدیث، تدبر و تفسیر قرآن کریم با تکیه بر تفسیر المیزان و کارگاه روش تحقیق سامان خواهد داد و در این راستا رایزنی ها و توافقات مقدماتی با تعدادی از مراکز علمی و حوزوی در برخی استانها جهت برگزاری دوره های مذکور صورت گرفته است.

در ادامه حجت الإسلام دکتر سید محمدحسن حکیم از اساتید دانشکده علوم و معارف قرآن کریم به ایراد سخنرانی پرداخت. سخنرانی ایشان که با عنوان غدیر مظهر اکمال دین و اتمام نعمت سامان یافته بود، به این نکته کلیدی اشاره داشت که امیر مؤمنان علیه السلام پس از بیست و پنج سال از رحلت پیامبر به حکومت و زعامت مسلمین رسیده‌اند. بنابراین در خصوص اکمال دین و اتمام نعمت چند فرض قابل تصور است. نخست این که به مانند صوفیه نقش امیر مؤمنان در بیست و پنج سال ذکرشده را ناظر به نقش ایشان در هدایت غیبی بشر دانست و این در حالی است که اکمال دین و اتمام نعمت علاوه بر هدایت غیبی ناظر به هدایت ظاهری نیز هست. فرض دیگر این که با نگاهی اشعری‌گونه به ظاهر اکمال دین و اتمام نعمت اکتفا کنیم که در این صورت ما دانشی نسبت به چگونگی اکمال دین و اتمام نعمت نداشته و صرفا از باب تعبد این نکته را قبول خواهیم نمود و فرض سوم این که اکمال دین و اتمام نعمت را امری حقیقی بدانیم که در این صورت باید به دنبال مظاهر اکمال دین و اتمام نعمت در وجود مبارک امیر مؤمنان علیه السلام در دوره بیست و پنج ساله قبل از رسیدن به حکومت ایشان باشیم. در این صورت شاید بتوان این نکته را مورد توجه قرار داد که وجود مبارک امیر مؤمنان علیه السلام سبب‌ساز ادامه یافتن خط اسلام نبوی در برابر حکومت‌های شکل‌گرفته در دوران بیست و پنج ساله بودند و همین امر سبب اکمال دین و اتمام نعمت و باقی ماندن خط اصیل اسلام نبوی به دست امیر مؤمنان علیه السلام گشت.

رویکرد اول که بیشتر به دیدگاه های مستشرقان قدیمی تر مانند گولدزیهر اختصاص دارد، غدیر را به عنوان حقیقت تاریخی که در صدر اسلام اتفاق افتاده نمی داند. این نوع نگرش بیش از آنکه جنبه علمی داشته باشد متاثر از رویکردهای ضد شیعی استعمار غرب بوده و از جمله اشکالات دیگر آن عدم بهره بری از منابع شیعی است. در مقابل برخی از مستشرقان به ویژه در دهه های اخیر قرار می گیرند که با توجه به آشنایی شان با منابع شیعی رویکرد منصفانه تری به واقعه غدیر دارند.