به گزارش روابط عمومی دانشگاه؛حجت‌الاسلام والمسلمین دکتری محمد غفوری‌نژاد، عضو هیئت علمی دانشگاه ادیان و مذاهب در گفت‌وگو با خبرنگار ایکنا از قم، با اشاره به نقش امام حسین(ع) در دوران امامت امام حسن(ع) اظهار کرد: این امام بزرگوار کامل مطیع برادر بزرگوارشان بود و می‌فرمود که من غیر از نظر ایشان نظر دیگری ندارم البته گاهی امام حسین(ع) پیشنهاداتی را به برادرشان می‌دادند، اما حرف اصلی را امام حسن(ع) می‌زدند.

وی گفت: در خصوص بحث صلح‌نامه آن سال را به همین مناسبت عام الجماعه نامیدند، زیرا در جهان اسلام دو دستگی اتفاق افتاده بود و عده‌ای سوی امیرالمؤمنین(ع) و عده‌ای سوی معاویه بودند و زمانی‌که صلح به وقوع پیوست با یکدیگر متحد شدند، وقتی صلح‌نامه امضا شد معاویه در کوفه سخنانی ایراد کرد که از آن نقض عهد مشخص می‌شد و امام حسین(ع) به برادرشان پیشنهاد کردند که این فرد در حال نقض عهد است، اما امام حسن(ع)، حضرت را متقاعد کردند که اکنون زمان اقدام عملی و خروج از پیمان‌نامه نیست.

غفوری‌نژاد نخستین واقعه بعد از امامت امام حسین(ع) را دفن امام حسن(ع) مطرح کرد و افزود: امام حسین(ع) تصمیم داشتند پیکر امام حسن(ع) را کنار مرقد پیامبر اکرم(ص) دفن کنند، اما عده‌ای مخالفت می‌کردند و برخی عرضه داشتند که این امر را به ما واگذار کنید که امام حسین(ع) فرمودند آرام باشید، زیرا برادرم فرمودند خون به راه نیندازید، اما سعید ابن عاص که حاکم مدینه بود در مراسم امام حسن مجتبی(ع) شرکت کرد و امام حسین(ع) فرمودند که تو جلو نماز بخوان و بعد با شجاعت گفتند تنها، چون رسم است والی نماز بخواند من این را می‌خواهم.

عضو هیئت علمی دانشگاه ادیان و مذاهب بیان کرد: بعد از شهادت امام حسن(ع) و ۱۰ سال قبل از واقعه عاشورا، نامه‌ای از کوفه رسید با عنوان تسلیت، اما با این مضمون که ما آماده قیام هستیم، اما امام حسین(ع) شرایط را برای شورش در آن مقطع مساعد ندیدند.

وی گفت: زمانی‌که معاویه سیاست ضد شیعی خود را تقویت کرد، کوفیان نزد امام حسین(ع) آمدند و جریان این دیدار از سوی مروان که والی مدینه بود به معاویه گزارش شد که معاویه نوشت به هیچ وجه متعرض به حسین نشو، اما خود نامه‌ای تهدیدآمیز به امام نوشت و امام حسین(ع) نیز در جواب گفتند که ما پیمان‌نامه‌ای داشتیم، اما تو به آن عمل نکردی و اشاره می‌کنند که من بنای جنگ با تو را ندارم.

وی با اشاره به موضع سرسختانه امام حسین(ع) در برابر ولایتعهدی یزید، افزود: اگرچه امام حسین(ع) در دوران خلافت معاویه شمشیر به دست نگرفت و نجنگید، اما امر به معروف شرعی خود را هرگز فراموش نکرد.

غفوری‌نژاد ادامه داد: امر به معروف و نهی از منکر مراتبی دارد که مرتبه نخست آن غیبی است یعنی زمانی که انسان با منکری مواجه شد وظیفه شرعیش این است که قلباً ناراحت شود و مرتبه دوم در صورتی که شرایط فراهم باشد، نهی از منکر زبانی است که شرایط آن احتمال تأثیر است.

عضو هیئت علمی دانشگاه ادیان و مذاهب در پایان گفت: امام حسین(ع) از جان خود و فرزندانش و خواسته‌های نفسانی گذشت، زیرا احساس کرد انجام این وظیفه برای حفظ دین ضروری است بنابرین به تکلیف عمل کرده و به جنگ دشمن رفتند.