دین پژوهی

رشته دکتری پژوهش‌محور «دین پژوهی» یک دوره کامل آموزش تخصصی، مطابق با ضوابط و مصوبات شورای عالی برنامه‌ریزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ایران است که در آن به بررسی دین از ابعاد انسانشناختی، پدیدارشناختی، روانشناختی، جامعه‌شناختی، الهیاتی و فلسفه دین پرداخته می‌شود. امروزه پژوهش‌های پیرامون حوزه دین پژوهی یکی از پر جاذبه‌ترین شاخه‌های مطالعاتی است که بسیاری از پژوهشگران را به خود جذب کرده است. از آنجا که ادیان دارای ابعاد مختلف می‌باشند در مطالعه یک دین همواره باید توجه داشت که از چه زاویه و با چه رویکردی به دین نگریسته می‌شود. دین را می‌توان کل نگرانه و جزء نگرانه بررسی کرد. سوالات مختلفی که در عرصه های مختلف اندیشه دینی مطرح شده، موجب پدید آمدن شاخه‌های مختلف علوم در حوزه دین شده است. عوامل مختلفی موجب تحول در مطالعات دینی شد که این تحولات، رشته های مختلفی را در دین پژوهی بوجود آورد. رشته هایی مانند روانشناسی دین، جامعه شناسی دین، تاریخ ادیان، دین شناسی تطبیقی، مردم شناسی، فلسفه دین، کلام جدید، پدیدار شناسی دین، ادبیات و هنر دینی، اسطوره شناسی دین، و معرفت شناسی دینی. در دوره دکتری دین پژوهی سعی می‌شود این رشته‌های مختلف در حوزه آموزشی و پژوهشی مورد بررسی قرار داده شود.

در تحصیل به شیوه پژوهش محور دانشجو از طریق پروپوزال پذیرش می‌شود و سپس از طریق تحقیق و ارتباط با اساتید راهنما و مشاور که به تشخیص اساتید به صورت مجازی یا حضوری انجام می‌شود پایان نامه‌ی خود را انجام و ارائه می‌دهد.

دانش آموختگان این رشته علاوه بر توانایی تدریس در مراکز علمی و آکادمیک می‌توانند در زمینه مسائل و موضوعات مختلف و متنوع دین پژوهی تحقیق و پژوهش کنند. همچنین آنها می‌توانند در مهیا نمودن زیرساخت‌های مهم در عرصه علوم انسانی به منظور بومی سازی و تطبیق و بازخوانی با حوزه های اسلامی و شیعه منشا اثر باشند.

داشتن مدرک فوق لیسانس یا معادل آن برای تحصیل در این رشته کافی است. این مدرک باید به تایید کنسولگری ایران در کشوری که صادر کننده آن است رسیده باشد. بر این اساس، لزومی بر تطابق رشته تحصیلی در مقطع قبلی با مقطع دکترا برای دانشجویان خارجی متقاضی تحصیل در این رشته وجود ندارد. هر فردی که خارج از ایران تحصیل کرده باشد با هر رشته‌ی تحصیلی در صورت داشتن صلاحیت علمی و موافقت اعضای هیئت علمی گروه می‌تواند در این دوره تحصیل کند. در واقع دانشجوی غیر مرتبط با رشته دکتری باید صلاحیت علمی خود را به هر طریق ممکن به اعضای هیئت علمی گروه اثبات کند. طبعا داشتن کتاب، مقاله علمی و ژورنالیستی و علاقه‌مندی شرکت در این رشته‌ می‌تواند در موافقت هیئت علمی گروه تاثیر گذار باشد.