به گزارش روابط عمومی دانشگاه؛ دکتر وحید سهرابی‌فر، رئیس دانشکده ادیان دانشگاه ادیان و مذاهب در یادداشتی با عنوان«پاپ فرانسیس و مرزهای دینی» آورده است:

روز گذشته خورخه برگولیو، 266‌مین پاپ کلیسای کاتولیک درگذشت. او از سال 2013 این مسئولیت را بر عهده داشت و بزرگترین فرقه دینی جهان (با حدود یک و نیم میلیارد پیرو) را رهبری می‌کرد. حوزه نفوذ او اما فراتر از کلیسای کاتولیک و حتی جهان مسیحیت بود. ساده‌زیستی، توجه به جنگ‌زدگان، فقرا و تاکید بر اخلاق و معنویت بخش مهمی از مشی او بود.

به گمان من، آنچه او را از سایرین متمایز می‌کرد، وسعت تلقی او از امر دینی بود. امر دینی بسیار مستعد مرزبندی و تقابل است. پیروان هر دینی همواره مرزهایی برای خود ترسیم می‌کنند که آنها را از سایرین جدا می‌کند، این مرزها گاه به امور اعتقادی اختصاص دارد ولی گاه از آن فراتر می رود و به تبعیض در حقوق اجتماعی، سیاسی و اقتصادی منتهی می‌شود. آنچنان که جان یکی از ارزشمند تلقی می‌شود و در صدر رسانه ها فریاد زده می‌شود و جان ده‌ها هزار نفر از قبیله‌ی دیگر بی‌اهمیت انگاشته می‌شود. پاپ فرانسیس کمتر درگیر این مرزبندی‌ها بود و از همین رو بود که به گزارش رسانه واتیکان، بعد از واقعه 7 اکتبر هر روز با مردم غزه تماس می‌گرفت و احوال آنها را جویا می‌شد تا به آنها بگوید که فراموش نشده‌اند. او بارها خواستار توقف این جنایت شد.

گویا او در پس این مرزهای اعتقادی و مکاتب نظری، انسان را می‌دید، انسانی که همه‌ی ادیان برای او آمده‌اند. گویا ذهن او همواره درگیر این سخن عیسی (ع) بود که «شبّات برای انسان مقرر شده، نه انسان برای شبّات». از این رو، علی‌رغم محبوبیت او در میان مردم، در میان متکلمان جزم اندیش مسیحی، پاپ چندان محبوبی نبود. مشی او متاثر از تجربه زیسته‌اش به عنوان یک پاپ غیراروپایی و چشیدن طعم بی‌عدالتی در سال‌های جوانی در آمریکای لاتین بود.

درگذشت این رهبر دینی مجالی است برای بازاندیشی امر دینی و تامل در غایت دین‌ورزی. اگر هدف نهایی ادیان صلح، عدالت، اخلاق و تعالی انسان (فارغ از جنسیت، نژاد، دیانت و ملیت) است، آنگاه هر فهم دینی و هر مرز اعتقادی که با این اهداف در تقابل است، باید اصلاح شود. در پس همه این مکاتب و فرقه‌ها باید کرامت و ارجمندی انسان را دید و برای تعالی آن کوشید. ادیان نه برای فصل که برای وصل آمده‌اند.