دکتر وحید سهرابی‌فر عضو هیئت علمی دانشکده فلسفه دانشگاه ادیان و مذاهب در آغاز سخنان خود در این نشست، گفت: این یک نگاه جدید است که دین ما یگانه دین نیست بلکه دینی است در میان دیگر ادیان. این موجب می‌شود که هم در باب این‌که با دیگری دینی چگونه تعامل داشته باشیم، تفاوت‌هایی اتفاق می‌افتد و هم در باب مطالعه ادیان. در حالی که در دوران پیشامدرن این دیگری دینی بیشتر از باب مخاصمه بود، اکنون دنبال گفت‌وگوی دینی هستید و در پی یافتن نقص ادیان دیگر و اثبات برتری دین خود نیستید. شما در این‌جا صرفاً خود را گزارش می‌دهید و توضیح می‌دهید که دین من چیست و چه باورهایی دارید. این در مطالعه دین نیز تأثیر خود را می‌گذارد.

وی در ادامه گفت: مهم‌ترین شاخصه مطالعه علمی ادیان دیگر، رعایت امر بی‌طرفی است. تاریخ دقیقی نمی‌توان برای دین‌پژوهی ذکر کرد. دین‌پژوهی از قرن نوزدهم شروع شده است. در ابتدا به دین‌پژوهی، علم دین گفته می‌شد. در دورانی که یگانه دانش مهم، دانش تجربی است، و اساساً امور غیرتجربی بی‌معنا تلقی می‌شوند، گروهی می‌گویند بیایید دین را هم به لحاظ تجربی مورد مطالعه قرار دهیم. این یکی از اقتضائات قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم است. در این دوره رشته‌های تجربی مختلفی شروع به مطالعه جنبه‌های مختلف دین می‌کنند.

وی در پایان گفت: آیا باید الهیات را زیرمجموعه دین‌پژوهی در نظر گرفت یا نه؟ در بعضی کتب الهیات جزو زیرشاخه‌ها معرفی شده و بعضی نیز نپذیرفته‌اند. یکی از نقدهایی که می‌توان به دین‌پژوهی وارد کرد این است که امر قدسی را ابژه می‌کند. امر قدسی که امری است که باید با آن زیست، تبدیل به یک سوژه مطالعاتی و یک نظریه و یک مسئله‌ای می‌شود که در طول تاریخ آن را بررسی می‌کنید.

در پایان این نشست، دکتر سهرابی‌فر به سؤالات استادان و دانشجویان حاضر در جلسه پاسخ گفت.