در دیدار ۹۰ دقیقه‌ای که هفته گذشته در منزل امیل لحود با وی داشتم، سفره دلش را برایم باز کرد و سخاوتمندانه برخی از ناگفته‌ها را با آه و سوز، بیان داشت.

از بی‌وفایی و کم‌لطفی دوستان، از سبعیت، زیاده‌خواهی و خوی استعماری و استکباری رقیبان و دشمنان و از توطئه‌ها و نقشه‌های امروزشان.

ژنرال لحود، دل پُری داشت و دنبال چاهی می‌گشت که درد دل‌هایش را در آن بریزد!

وی همچنین از چهار دیداری که از ایران داشت و همچنین از ملاقات‌ پر ثمرش با رهبر معظم انقلاب برایم سخن گفت و استقلال و ایستادگی ملت ایران را ستود و آن‌ را استثنایی خواند.
مقاومت لبنان و شکل‌گیری آن، ضرورت وحدت و انسجام لبنانی‌ها در این شرایط سخت و بحرانی، چگونگی آشنایی‌اش با حافظ‌ اسد رئیس‌جمهور فقید سوریه و نیز از آشنایی‌اش با سید حسن نصرالله و لحظات پر اضطراب نخستین دیدارش با وی هنگام شهادت فرزندش هادی (که این روزها سالروز شهادت اوست)، مسائل دیگری بودند که امیل لحود درباره آن‌ها سخن گفت.
لحودِ خندان، پُر جوش و خروش و هنردوست، همچنین ماجرای خرید تابلوفرش ایرانی که اتاقش را با آن مزین کرده است را برایم بازگو کرد.
لحود حقیقتاً یک فرمانده‌ ارتش و یک رئیس‌جمهور استثنایی در مقطعی به لحاظ تاریخی استثنایی و در یک کشور استثنایی بود.
خاطراتش، خواندنی و بسیار شنیدنی وعبرت آموز است.

خدایش نگهدارش باد…