به گزارش روابط عمومی دانشگاه، در پی درگذشت دکتر سید عبدالصالح جعفری دانش‌آموخته‌ دکتری دین پژوهی دانشگاه ادیان و مذاهب و همچنین دومین سالگرد درگذشت حجت الاسلام والمسلمین دکتر یوسف غضبانی عضو هیئت علمی دانشگاه، مراسم یادبودی در محل نمازخانه دانشگاه ادیان و مذاهب با حضور حجت الاسلام و المسلمین سید ابوالحسن نواب رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب، خانواده‌های آن مرحومان، کارکنان، اساتید و دانشجویان برگزار شد.

در این مراسم رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب با اشاره به آشنایی خود با خانواده دکتر سید عبدالصالح جعفری گفت: بنده مرحوم سید محمد سعید جعفری پدر بزرگوار مرحوم سید عبدالصالح را در کرمانشاه کامل می‌شناختم. ایشان از عزیزانی بود که از بنیان گذاران سپاه پاسداران کرمانشاه به حساب می‌آمد. او در زمان جنگ از پادگان شهر سنندج دفاع کرد و دلاورانه به شهادت رسید. همه کرمانشاه به‌نحوی خودشان را مدیون زحمات و خدمات این سردار بزرگ و از افتخارات شهر کرمانشاه می‌دانند.

وی ادامه داد: از این شهید کتاب‌های متعددی به چاپ رسیده است و اگر فرزند برومند ایشان دکتر عبدالصالح جعفری در قید حیات می‌بود کتاب‌های بیشتری نیز چاپ می‌شد. افسوس که گلچین روزگار افراد صالح و نخبه را زود از بین ما می‌برد. آقای جعفری به واقع انسانی نخبه، چه در حوزه علمیه و چه در دانشگاه محسوب می‌شد و مقالات ایشان در سطوح بین المللی به چاپ می‌رسید. ایشان ساده زیست بود و به مال دنیا اهمیتی نمی‌داد همچون شیخ بزرگوار ما آقای غضبانی که انسانی نخبه و پرکار بود.

وی ادامه داد: همچنین باید در اینجا یادی کنیم از برادر و استاد نخبه‌مان مرحوم حجت الاسلام و المسلمین دکتر یوسف غضبانی، آقای غضبانی هم واقعاً نخبه بود. این ادعا از طرف دانشگاه نیست، این ادعا از زمان دبیرستان ایشان است. وی در کارش بسیار پر تلاش بود و نسبت به مشکلات دیگر همکاران خود بی توجه نبود.

وی در خصوص تعامل با نخبگان گفت: نخبه ستیزی در جامعه بسیار زیاد شده است. بنده نخبگان بسیاری را در زندگی‌ام دیده‌ام، اما صادقانه باید گفت بیشتر این نخبگان دارای مشکلاتی هستند. ما بسیاری از نخبگان را تشویق کردیم تا بیایند و در ایران خدمت کنند. بسیاری آمدند و مشغول به کار و تدریس شدند. اما باید توجه داشت که برخی حسودان مانع این کار هستند و نمی‌گذارند که نخبگان ما به‌درستی فعالیت کنند. برخی در این راه سنگ‌اندازی می‌کنند. ما باید تمرین کنیم تا انسان‌هایی را که از ما برتر هستند را بتوانیم تحمل کنیم. همچنین باید حسد و بخل را از وجودمان بیرون کنیم. علاوه بر تحمل باید، به نخبگان‌مان کمک کنیم و راهشان را هموار کنیم، نه اینکه سنگ جلوی پایش بیندازیم. متاسفانه نخبه سوزی و نخبه ستیزی هنر ماست. جامعه بدون نخبه به جایی نمی‌رسد. جامعه با استعدادهای متوسط نیز به جایی نمی‌رسد. جامعه نیاز به نخبه دارد و اعضای جامعه نیز باید تمرین کنند که با نخبگان به درستی کار کنند.