به گزارش روابط عمومی دانشگاه؛ حجت الاسلام والمسلمین دکترمحمد مهدی تسخیری معاون ارتباطات و امور بین الملل دانشگاه ادیان و مذاهب با ارسال یادداشتی به پویش #شکوه_اربعین_در_پناه_قرآن آورده است:

هنگامی که در مسیر راهیان عشق حسینی قرار می‌گیرید، از هرسو که بنگرید، جایی برای جغرافیا نمی‌بینید: عراق، ایران، لبنان، چین، ژاپن، آذربایجان، پاکستان، ارمنستان، نیجریه، غنا، هندوستان، آفریقای جنوبی و … . کره خاکی یک نام دارد:کربلا، فقط کربلا. و همه از یک نژادند. عرب، فارس، ترک، روس، سواحلی، همه یک نژاد بیش نیست. انسان و فقط انسان. همه کیش‌ها و مذاهب، همه حسینی، و فقط حسینی، لاغیر. چه مسلمان شیعه باشی و چه سنی، چه مسیحی کاتولیک باشی و چه ارتدکس و چه پروتستانت، چه ارمنی سیلیسی، چه آچمیازدین، چه یهودی، چه بودایی، چه هندو، چه شینتو، از هر کیش و آیینی، حسینی هستی ولاغیر. این‌گونه است که انسان در مسیر راهپمایی میلیونی اربعین به مسیر تعالی انسانی خود در طول تاریخ ادامه می‌دهند. می‌خواستم آن راهپیمایی حسینی را توصیف کنم، اصرار بر این است که در این زمان طی شود، گویی زمان در این روز خلاصه شده است.

«اربعین» و «حسین» و «کربلا» کلیدواژه‌های زندگی اربعین‌باوران است. حقیقت همان است که امام جعفر صادق (ع) فرمود: «روزهای زیارت امام حسین (ع) از عمر زائران حساب نمی‌شود.»

هیچ انسان وفادار از این توده‌هاى پرستش‌گر، به‌هنگام پیاده‌روی همراه با هیئات عاشق، «خستگی» را احساس نمی‌کند. در موکب‌ها آب که نه، آب حیات نوش جان می‌کند. با عشق و غرور به تماشای خیل رهروان ملکوت نشسته، صحنه‌ای آفريده که هرگز از ذهن و خیال محو نمی‌شود و آن را شفاعت‌بخش روز محشر خود می‌داند. موکب‌ها کجایی‌اند؟ ایرانی؟ عراقی؟ چینی؟ آفریقایی؟ لبنانی؟ چه نیرو و قدرت و انگیزه‌ای این اقیانوس انسانی را به سرزمین عشق کشانده است؟ پرسش‌هایی که پاسخ آن کلامی و نوشتاری نیست، و درک آن فقط احساسی وعقلانی نیست، مقام درک این پرسش‌وپاسخ، احساس وجودی و دلی‌ست.

آری، این است کربلا، راز بزرگ آسمان در زمین که با باشکوه‌ترین وجه در موطن آدمیان تجلی یافته است. اینجا انبوه عاشقانی است که از هرسو مسافت کوتاه و طولانی را طی می‌کنند تا به تاریخ برسند. این فلسفه عشق حسینی است که قرن‌ها در همه نسل‌ها توانسته موجودیت خود را حفظ کند. این عشق مختص به وفاداران یک امام و یک مذهب و یک دین نیست. بلکه تبدیل به عشقی شده که به همه بشریت سرایت کرده و پرچم امام حسین (ع) علم همه فرقه‌ها و مذاهب و آیین‌هاست، خیمه‌گاهی که در آن گرداگرد هم جمع می‌شوند.

این تابلوی زیبای الهی به تصویر درآمده درباره عاشقان حسین (ع) را فقط در کربلا و روز اربعین می‌بینید و نه هیچ جای دیگر. خط پایان ندارد. روزبه‌روز عشق به او بزرگ‌تر، و عاشقان آن فراوان‌تر می‌شوند.

چه سری در اربعین نهفته است که قرآن کریم نیز اشاراتی به این چهل‌ها دارد؟! میقات موسی چهل روزه، دربه‌دری قوم موسی چهل ساله، و بلوغ انسان در چهل سالگی است. در دل احادیث نیز «چهل» راز و نهفته‌ای در خود دارند: «هرکس از پیروان ما چهل حدیث یاد گیرد، روز قیامت فقیه غیرمعذب است.»، «حضور چهل مؤمن در تشیيع جنازه مؤمن و طلب مغفرت براى ايشان، موجب غفران اوست.»، «زمين چهل روز از فراق‌ مؤمن گریه می کند.» و … .

«چهل» نه فقط در اسلام، که در همه ادیان جایگاهی ویژه دارد. در مسیحیت نیز آشنایان متوفی در چهلم فقدانش در کلیسا به یاد او به نماز می‌ایستند.

احاديث فراوانی از امامان معصوم (علیهم السلام) در خصوص اربعين به یادگار مانده است: «يكى از علامات مؤمن زيارت اربعين است.» «آسمانیان چهل روز بر شهادت حسین علیه السلام اندوهناک بودند.» امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «مردی که عارفانه از خانه به‌قصد مضجع حسین (ع) بیرون رود، با اولین قدم گناهانش آمرزیده شود، آنگاه با هر قدمی مقامش والاتر و والاتر مى‌گردد، تا آن هنگامی که نزد حضرتش برسد. وقتی که رسید، ندای خداوندی این است: بنده من از من بخواه تا به تو بدهم. مرا صدا بزن تا پاسخت دهم، از من درخواست کن تا خواسته تو را برآورده سازم.»

خداوندا، درخواست ما این است که به ما توفیق ده تا حسینی زندگی کنیم و حسینی بمیریم و در مسیر حسین وفرزندان و یاران حسین باشیم.