عنوان رساله:

الگوی دعوت به تشیع از نگاه امامان شیعه

استاد راهنمای اول: حجت الاسلام دکتر حمیدرضا شریعتمداری

استاد راهنمای دوم: جناب آقای دکتر حامد پور رستمی

استاد مشاور: جناب آقای علی آقا نوری

اساتید داور: حجت الاسلام دکتر حمیدرضا مطهری، جناب آقای دکتر محمد جاودان و جناب آقای دکتر محمد محمدی مظفر

نماینده تحصیلات تکمیلی: حجت الاسلام محمد صادق مشفقی پور

چکیده:

ویژگی اجتناب ناپذیر هر دین و مذهبی که داعیه فراقومی دارد، میل به گسترش از راه‌های مختلف و از جمله، تبلیغ و دعوت دیگران به دین و آیین خود است. تشیع هم از این قاعده م ستثنا نیست. با این همه، روایاتی وجود دارند که شیعیان را از فراخواندن دیگران به این امر، یعنی تشیع باز می‌دارد. برخی از روایات مرتبط با تبلیغ مذهب، صراحتاً یا تلویحاً شیعیان را از دعوت لسانی منع می‌کنند یا دعوت عملی را بر دعوت زبانی ترجیح می‌دهند. گروهی از پژوهشگران با تکیه بر این دسته از روایات، به عدم مشروعیت یا عدم اولویتِ تبلیغ لسانی در سیره اهل بیت (علیه السلام) معتقد اند. البته با نظر به برخی دیگر از روایات امامان شیعه، پیش نیاز‌هایی برای دعوت به تشیع در نظر گرفته شده است اما باز هم دعوت به تشیع در صورتی مطلوب است که مخاطبانی جدی، مشتاق و آماده ی پذیرش حقیقت، در کار باشند. در این میان برای انتخاب از میان انواع شیوه‌های دعوت دینی این سؤال ذهنی مطرح است که در میان دوگانه دعوت عملی یا دعوت لسانی به سوی تشیع کدام یک از این روش‌ها از نظر اهل بیت (علیهم السلام) اولویت دارد؟ به هر روی رساله ی پیش رو کوشیده است تا شش مدل از انواع الگوی دعوت به تشیع از نگاه امامان شیعه (روش‌های مستقیم و غیر مستقیم) را ارائه داده و نیز به تبیین و بررسی این موضوع که اساساً چه نوع از دعوت، مورد تأیید و اقبال معصوم (علیه السلام) پرداخته است.

واژگان کلیدی: شیعه، امامیه، دعوت، تشیع، نهی از دعوت، تشویق به دعوت