حجه الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی اردشیر درمصاحبه اختصاصی با سایت دانشکده فلسفه در آستانه اربعین حسینی گفتند: امام روشن‌کننده هدف خلقت آدمی است و این مساله در شهادت امام حسین علیه‌السلام و نهضت عاشورا به خوبی آشکار می‌شود. نهضت عاشورا تلاش در جهت به تحقق رساندن نظام امامت در جهان هستی بود. نظامی که پرچمش با امام حسین افراشته شد و انشاءالله با قیام منجی عالم بشریت صاحب عصر و زمان حضرت مهدی عج به ثمر می‌نشیند. نظام امامت یکی از مهمترین جنبه هایش تحقق حاکمیت الهی بر روی زمین است. حضرت اباعبدالله به عنوان انسان کامل الگو و اسوه ای هستند برای عصر خودشان و تمام قرون و اعصار. ایشان با انسانیت، اخلاق و حریتی که از خود نشان دادند برای همیشه در تاریخ، سالار قافله انسانیت می‌مانند. اینکه امام حسین علیه‌السلام برای همه انسانها و همه فرهنگ‌ها و آزادگان جهان الگو شدند را شاید بتوان معجزه امام حسین و نهضت عاشورا دانست. امام حسین در واقع انسانیت را نجات دادند و برقله رفیع انسانیت و آزادگی ایستادند و الگویی شدند برای همه آزاداندیشان آزاده. امام حسین هم برای انسانهای هم عصر خودشان هادی و رهبر بودند و هم برای انسانهای دوره‌ها و قرون پس از شهادتشان.

ایشان در بیان عظمت نهضت عاشورا گفتند: این نهضت با تمامی اتفاقات تاریخ تفاوت دارد. دارای ابعاد وسیعی است و از جنبه‌های مختلفی مورد بررسی است. و از هر بعدی که متمرکز می‌شویم گویا مکتبی است انسان‌ساز. ادیان مختلف و انسان‌های گوناگون  سعی در شناخت امام حسین و آشنایی با این شخصیت متمایز اسلام داشتند و دارند. در سوره آل‌عمران آیه 64 آمده است؛ "بعضی از شما بعضی دیگر را به عنوان ارباب نگیرند" .امام حسین آمدند تا آیات را برای مسلملنان زنده کنند. تا به همه انسانها بفهمانند تنها ارباب خداست و نباید جز در راه رضایت او گام برداشت. عبد کسی نشوید و زیر بار ظلم نروید. اگر بندگی خدا را کنید آزاده‌اید و حریت را تجربه می‌کنید. این پیام اجتماعی نهضت عاشورا است وبرای تمام جوامع و دین‌ها.

دکتر اردشیر ادامه داد: امام حسین برای حیات بخشیدن به فرهنگ قرآنی اسلامی و ارزشهای انسانی از همه چیزشان گذشتند. از زندگی، از خانواده و فرزندانشان از مال و جانشون گذشتند تا به همه انسانها بیاموزند که زندگی بدون خدا و معنویت و ارزشهای انسانی اهمیتی نمی‌تواند داشته باشد. احساسات و عواطف آقای آزادگان جهان، نسبت به تک‌تک افرادی که همراهشان بودند در اوج بود، چه غلام بزرگوارشان که شاید به ظاهر جایگاه اجتماعی خاصی نداشتند وچه اصحاب و یاران باوفایشان و فرزندان خواهر برادر و فرزندان خودشان، همه را بسیار دوست می‌داشتند. در جایگاه امام و ولی دلسوز و مهربان بودند و در جایگاه امیر و فرمانده لشکر عقلانیت محض. نقشه دفاعی و جنگی می‌کشیدند و بدنبال ایجاد امنیت در بین حرم بودند. تا آخرین لحظه در پی هدایت سپاه دشمن بودند. امام حسین به کربلا رفتند تا حجتی باشند روشن و آشکار، برای انسانهای در جستجوی هدایت. برای همه آزادگان عالم.