در اسلام، روزه از فریضه‌های مهم واجب است، اما در شرایط خاصی مانند مسافرت یا بیماری، ترک آن با وجود شرایط شرعی جایز شمرده شده است. با این حال، برای جبران روزه‌های از دست رفته، احکامی همچون قضا و کفاره وجود دارد که بسته به نوع ترک روزه (عمدی یا با عذر شرعی) متفاوت است.

1. کفاره ترک روزه با عذر شرعی (مانند مسافرت)
   • اگر شخصی به دلیل عذر شرعی مانند سفر، روزه نگیرد، تنها قضای روزه بر عهده‌ی اوست.
   • علاوه بر قضا، برای هر روزی که روزه نگرفته، باید یک مُد طعام (معادل حدود ۷۵۰ گرم گندم، برنج یا سایر مواد غذایی متعارف) به نیازمندان بپردازد.
2. کفاره ترک عمدی روزه
   • اگر فردی بدون عذر شرعی، عمداً روزه را افطار کند، علاوه بر قضای روزه، موظف به انجام کفاره است که شامل یکی از موارد زیر است:
     • ۶۰ روز روزه متوالی (در صورت عدم توانایی، گزینه‌های بعدی)
     • اطعام ۶۰ فقیر (هر فقیر یک مُد غذا)
     • در صورت عدم تمکن مالی، می‌تواند به اندازه‌ی توان خود به فقرا کمک کند.

نکات مهم درباره اطعام فقرا

• تعداد فقرا: در کفاره‌ی عمدی، باید به ۶۰ فقیر جداگانه غذا داد و نمی‌توان تمام مبلغ را به یک نفر پرداخت کرد.
• نوع غذا: باید از مواد غذایی اصلی مانند گندم، برنج یا نان باشد. برخی فقها گوشت و خورشت را نیز شامل می‌دانند، اما احتیاط در گندم و برنج بهتر است.
• اطمینان از مصرف: اگر فرد اطمینان ندارد که پول داده‌شده صرف غذا می‌شود، باید مستقیماً مواد غذایی را به فقیر برساند.

جمع‌بندی

• ترک روزه با عذر شرعی → قضا + یک مُد طعام به ازای هر روز.
• ترک عمدی روزه → قضا + کفاره (۶۰ روز روزه یا اطعام ۶۰ فقیر).
• در اطعام، تأکید بر توزیع غذا بین نیازمندان به صورت عینی یا اطمینان از خرید غذا است.