به گزارش روابط عمومی دانشگاه؛ دکتر مهدی لک‌زایی عضو هیئت علمی دانشگاه ادیان و مذاهب در یادداشتی با عنوان “در سمت درست تاریخ بایستیم ” آورده است:

در روزگاری که آرزوهای بزرگ و نگرانی‌های اندک جای خود را به نگرانی‌های بزرگ و آرزوهایی کوچک سپرده برخی دانسته یا نادانسته عزم خود را جزم کرده‌اند تا دانشگاهی که نگین مطالعات ادیان در ایران بوده و است را از رونق و رمق بیندازند.
این دانشگاه با موانع و مشکلات پرشمار در مسیرش با به کارگیری یک استراتژی درست در زمان و مکان مناسب در حال تجربه دوران جدیدی است ولی شوربختانه شاهدیم کسانی که خود از میوه‌های این درخت بهره‌مند بوده و هستند شاید در تحلیل تحولات و واقعیت‌های جامعه‌ی در حال گذار ایران چندان در مسیر درست گام نمی‌زنند.
این دوستان کاش نیک بنگرند که مبادا اشخاصی به خیال روزها و روزگاری بهتر بر پدر بشورند اما ندانند که جای او را هیچ کسی پر نخواهد کرد و پس از او شعله‌های اختلاف، این زمین حاصل‌خیز را زمین سوخته‌ای خواهد کرد که امکان بهره‌برداری برای هیچ‌کس نخواهد ماند.
آنان نمی‌دانند که اگر امروز دانشگاه ادیان و مذاهب خوش می‌درخشد به جهت داشتن پدری نیرومند است که تا به امروز پاسبان حرم و حریم دانش و دانشگاه بوده و با مجال ندادن به جولان برخی کوته ‌نظران، استوار بر گسترش صلح، گفت‌وگو، معنویت واخلاق پای فشرده است.
دانشگاه ادیان و مذاهب در حالی تبدیل به درختی تنومند و نماد گفت‌وگوی بین ادیان و مذاهب شده است که در سال‌های گذشته، سخن گفتن از گفت‌وگوی ادیان و مذاهب گناهی نابخشودنی و واژه‌ای ممنوعه بود که کمتر کسی می‌توانست در این مسیر سخت و دشوار به جهت برخی کج‌ سلیقگی‌ها و نادرستی‌ها در آن گام بردارد.
حال، شاید بتوان گفت این همه هجمه و حمله به دانشگاه ادیان و مذاهب تنها از سر حسادت و ناآگاهی باشد و نیز شاید برخی مخالفت‌ها برای این است که در آینده این دانشگاه از مسیر و هدف ارزشمندش رفته‌رفته منحرف شود تا آرزوی دیرین مخالفان گفت‌‌وگوی بین ادیان و مذاهب محقق شود که در این میان مخالفت‌های خارج‌نشینان نیز روی دیگر این سکه است؛ چراکه نیک می‌دانند فعالیت چنین مرکز دانشگاهی با چنین اهدافی چه ثمرات و برکاتی برای بشریت دارد.
اجازه می‌خواهم کمی بر سویه‌های تاریک تحولات پیش روی دانشگاه تمرکز کنم چراکه نمی‌توان مدت نامحدود در موقعیت کنونی باقی ماند. چنین وضعیت دشواری چه‌بسا باعث شود تا دشمنان تعامل و دوستی به رفتارها و حرکات جنون‌آمیز دست یازند. گمانم این است که سکوت، بی‌تفاوتی و قهر در این برهه، چه بسا به سود جریانی که همیشه برای کشور و مردم عزیزمان هزینه ایجاد می‌کند ختم شود؛ پس باشیم.
در این برهه تاریخی نباید از سر ساده‌لوحی مقهور وسوسه ذهنیت شویم و بدانیم آنهایی که شتاب‌زده رفتار و محکوم می‌کنند نه از فاصله انتقادی لازم با این موضوع برخوردارند و نه توانایی مشاهده درست آینده و حوادث پیش‌ روی این دانشگاه را دارند. تنها با اتخاذ یک رویکرد آینده‌نگرانه همراه با سعه‌صدر می‌توان از نزدیک‌ترین فاصله، مسائل و مشکلات را درک کرد و به حل و فصل آنها همت گمارد.
همگان نیک می‌دانند که حضور جناب حجت الاسلام والمسلمین سید ابوالحسن نواب برای همه علاقه‌مندان حوزه ادیان و مذاهب پشتوانه‌ بسیار قدرتمندی است. همراهی ایشان در این مسیر بسیاری از ناممکن‌ها را ممکن کرده است. شاید شنیدن این سخن از کسی که مورد بی‌‌مهری‌هایی قرار گرفته، عجیب به نظر بیاید؛ اما باید جانب انصاف را نگاه داشت و با وسواس و دقت بسیار کوشید تا بیش از آنچه حق داریم، نگوییم و از داوری‌های شتاب‌زده و جانبداری‌های یک‌سویه اجتناب ورزیم. نباید به دلیل آسیب و ضرر شخصی، چشمان خود را بر خیر و خرد جمعی ببندیم.
با تأسیس این دانشگاه حباب‌های توهم و خودبزرگ‌بینی برخی درازدستان کوته‌آستین خارج‌نشین در حال ترکیدن است. دانشگاه ادیان و مذاهب در تقابل با این خودبزرگ‌‌‌بینی و وهم اهل افراط بر شیوۀ متفاوتی از “بودن” و گونه دیگری از “زیستن” تأکید می‌کند. این دانشگاه برای رفتن به آینده‌ی بهتر هنوز هم نیازمند درایت و دوراندیشی جناب آقای نواب (باوجود برخی انتقادها) است. تاکنون رشد کمّی دانشگاه در اولویت بوده، ولی اینک زمان رشد کیفی است. کلاف پیچیده مشکلات سر راه آینده دانشگاه در این مسیر، هنوز هم با رأی، درایت و همت ایشان باز خواهد شد. در سمت درست تاریخ بایستیم و به جای مشکل، بخشی از راه‌حل باشیم.