وزیر علوم، تحقیقات و فناوری دانشگاه ایرانی را نهادی با ویژگی‌های منحصربه‌فرد دانست و گفت: دانشگاه‌های ایران نه‌تنها جایگاهی علمی دارند، بلکه با هویت فرهنگی شناخته می‌شوند. برخلاف بسیاری از کشورها که در ساختار آموزش عالی خود معاونت فرهنگی ندارند، در دانشگاه‌های ما چنین نهادی وجود دارد که نشان‌دهنده توجه عمیق به فرهنگ است.

به گزارش روابط عمومی دانشگاه به نقل از  پایگاه اطلاع رسانی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، دکتر حسین سیمایی صراف، وزیر علوم،تحقیقات و فناوری در همایش حکمرانی فرهنگ که در دانشگاه شهید بهشتی برگزار شد، بر اهمیت نقش فرهنگی دانشگاه‌ها در نظام جمهوری اسلامی تأکید کرد.

وی با اشاره به نگاه امام خمینی (ره) به دانشگاه به‌عنوان نهادی انسان‌ساز، اظهار داشت: دانشگاه در نگاه امام(ره) صرفاً محل آموزش و پژوهش نیست، بلکه نهادی با مسئولیت‌های فرهنگی است. تأسیس شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز برگرفته از همین دیدگاه است که علم و فرهنگ را جدایی‌ناپذیر می‌داند.

*نقش هویتی دانشگاه ایرانی در مقایسه با جهان

سیمایی صراف دانشگاه ایرانی را نهادی با ویژگی‌های منحصربه‌فرد دانست و بیان کرد: دانشگاه‌های ایران نه‌تنها جایگاهی علمی دارند، بلکه با هویت فرهنگی شناخته می‌شوند. برخلاف بسیاری از کشورها که در ساختار آموزش عالی خود معاونت فرهنگی ندارند، در دانشگاه‌های ما چنین نهادی وجود دارد که نشان‌دهنده توجه عمیق به فرهنگ است.

او در ادامه به تفاوت نگاه دولت‌های سکولار و نظام جمهوری اسلامی به فرهنگ اشاره کرد و گفت: دولت‌های مختلف، بسته به دیدگاه خود، میزان و نحوه دخالتشان در امور فرهنگی متفاوت است. برخی دخالت حداقلی دارند و برخی دیگر سیاست‌های مبتنی بر نظارت و حمایت اتخاذ می‌کنند.

*لزوم تصمیم‌گیری علمی و واقع‌بینانه

وزیر علوم با انتقاد از تصمیم‌گیری‌های غیرعلمی، تأکید کرد: حکمرانی علمی نباید به معنای صرفاً استفاده از مدیران تحصیل‌کرده باشد. تصمیم‌گیری‌ها باید بر اساس پژوهش و علم انجام شوند. متأسفانه در بسیاری موارد، تصمیم‌گیری‌ها آنی و بدون پشتوانه علمی صورت می‌گیرد، درحالی‌که با استفاده از تحقیقات گذشته و تجربیات موجود می‌توان تصمیمات بهتری گرفت.

وی همچنین بر ضرورت تدوین اسناد واقع‌بینانه تأکید کرد و افزود: اسناد علمی و فرهنگی نباید تنها آرمانی باشند. باید میان اهداف بلندمدت و شرایط موجود توازن برقرار کنیم. اسناد غیرقابل‌اجرا باعث سرخوردگی می‌شوند. تدوین دو نوع سند، یکی برای آرمان‌های بلندمدت و دیگری برای شرایط فعلی، راه‌حلی منطقی برای این چالش است.

*نقش آینده‌پژوهی و زمان در حکمرانی علمی

سیمایی صراف آینده‌پژوهی را نیازمند شناخت دقیق گذشته دانست و تصریح کرد: بدون بررسی منصفانه گذشته نمی‌توان برنامه‌های آینده را تدوین کرد. باید محدودیت‌ها و شرایط زمانی گذشته را در نظر گرفت و بر اساس آن برای آینده برنامه‌ریزی کرد.

وی در پایان بر اهمیت مدیریت زمان تأکید کرد و گفت: ما باید قدر فرصت‌هایی که داریم را بدانیم و نباید تصور کنیم که همیشه برای اصلاح و توسعه فرصت وجود دارد. مسئولیتی که مردم و نظام بر عهده ما گذاشته‌اند، امانتی است که باید به بهترین نحو از آن صیانت کنیم.