به گزارش روابط عمومی دانشگاه، در جلسه دفاع از رساله دکتری دانشجو روح‌الله جعفری با عنوان «خداشناسی عرفانی در مأثورات امیرالمؤمنین علی(ع)»، حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر علی فضلی به عنوان استاد راهنما، حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر رضا الهی‌منش به عنوان استاد مشاور و حجج اسلام دکتر امیر جوان‌آراسته، دکتر حمیدرضا شریعتمداری و دکتر اصغر نوروزی به عنوان استادان داور حضور داشتند.

در چکیده این رساله آمده است:

توحید، مهم ترین اصل در عرفان اسلامی است که زوایای مختلفی دارد و البته به نگاه سنجش گرایانه دینی نیاز دارد تا صدق چیستی و چگونگی آن اثبات گردد. به این منظور، قلم سنجش را به تعالیم مولی الموالی امیر المؤمنین(علیه السلام) سوق دادیم تا به بررسی اندیشه توحید عرفانی حضرت بپردازیم؛ که با توجه به یافته های تحقیق، می توان گفت: خداوند دارای وحدت صمدی است و در همه جا حضور دارد؛ حضوری مطلق؛ به گونه ای که جایی از حضور او تهی نیست و تمام هستی را او پر کرده است. خدایی که با همه اشیاء و اشخاص بوده و تمام حقیقت هستی اوست و در دار هستی، جایی از او خالی نیست. اما اسماء و صفات خداوند، یک به یک از ذات واحد بسیط او، انتزاع می شوند و کثرتی در ذات احدی نیست و در آن مقام، جز ذاتِ بی صفت، هیچ نیست. همین طور، حضرت حق که مبدأ هستی است در همه عالَم سریان دارد و عالَم، مظاهر و آیات وجود او بوده و او محیط به همه اشیاء است. بر این اساس، حق تعالی در مقام ظهور و تجلّی، با اشیاء (خلق) معیّت دارد. یعنی خداوند در حدود و مراتب اشیاء داخل نیست و در عین حال از حیثِ وجودی، از عالَم خارج نیست. و چنین معنایی، نیست جز همان معیّت وجودی حق تعالی با خلق؛ بنا بر این، خلق (اشیاء)، همه، آیات، شؤون و مراتب ظهورِ وجودِ او هستند. البته شأن، هرگز در حدی نیست که معیت با مقام ذات حق داشته باشد. یعنی هیچ موجودی در مقام ذات حق تعالی نیست تا با او معیّت داشته باشد. بنا بر این حق تعالی در مقام ذات، تنهایِ تنهاست و در مقام ظهور و تجلی، دارای معیت وجودی (معیت قیومی) با خلق می باشد.