به گزارش روابط عمومی دانشگاه ادیان و مذاهب، در جلسه دفاعیه‌ای که شنبه 25 آذر 96 در سالن کنفرانس شهیدبهشتی دانشگاه ادیان و مذاهب با حضور دکتر علی آقانوری به‌عنوان استاد راهنما، دکتر اعظم خوش صورت، استاد مشاور و حجت‌الاسلام‌والمسلمین علیرضا ایمانی در جایگاه استاد داور برگزار شد دانشجو فاطمه آقایا از پایان‌نامه‌اش دفاع کرد.

در چکیده این پایان‌نامه آمده است:

تبری به‌عنوان آموزه‌ای که در اسلام مطرح و تأکید شده، از ابتدا دستخوش تغییراتی گشته است. تبری در مفهوم کلی آن به معنای دروی کردن از، در طول زمان مسانید مختلفی به خود گرفته است. در اسلام سفارش و تأکید بر دوری کردن از دشمنان خدا و دشمنان اولیای دین است. لیکن فرقه‌ها و مذاهب اسلامی در مصداق دشمنی خدا و اولیای دین و معیار خروج از دین دچار اختلاف گشته‌اند. در این میان شیعیان به دلیل اعتقاد به امامت و به جهت اعتقاد به نصی که در این میان وجود داشت جایگاه ویژه‌ای برای این آموزه کلامی قائل بودند و بعدها که مباحث کلامی و فقهی جایگاهی در میان شیعیان پیدا کرد، بعضاً کسی را که حتی امامت را فهم نمی‌نمود از وی تبری می‌جستند. در این میان برخی از کارکردهای آموزه تبری در میان شیعیان مطابق با معیارهای اسلامی بود و ائمه علیهم‌السلام بر آن صحه می‌گذاشتند و برخی نیز حاصل جمود فکری و تنگ گرفتن دایره ایمان بود که از سوی ائمه علیهم‌السلام رد می‌شد. با توجه به اینکه در گزاره‌های اسلامی تبری دارای مراحلی است، مواجهه برخی شیعیان در مقابل شخصی که از وی برائت شده بعضاً مورد رضایت ائمه علیهم‌السلام قرار نمی‌گرفت. به‌عنوان‌مثال یکی از مراحل تبری که مرحله لسانی است اگر منجر به شتم و سب می‌گشت به‌هیچ‌عنوان موردپذیرش ائمه علیهم‌السلام نبود. بنابراین این تحقیق به دنبال کتمان مواجهه‌های نادرست در میان برخی شیعیان نیست، بلکه با مطرح کردن تمام گزارش‌های تاریخی تبری در سه قرن نخست هجری مواجهه نادرست برخی شیعیان یا منتسبان به تشیع با متبراییان را نیز مورد مداقه قرار خواهد داد و بررسی خواهد نمود کدام مواجهه مورد تأیید ائمه علیهم‌السلام بوده است.

کلمات کلیدی: تبری، شیعیان، سیره اهل‌بیت،‌ گزارش‌های تاریخی