المستخلص:

إن التعايش القائم على أساس الاحترام والحوار والتفاهم هو شأن إنساني معاصر يقوم على إيجاد المناخات المؤاتية للحياة المشتركة بين الجماعات، واكتشاف عناصر القواسم المشتركة، وهذا يعني أن الحوار الإسلامي ــ المسيحي يوجب القيام بحركة معرفية مزدوجة يقوم ركنها الأول على فهم ومعرفة الآخر كما هو، بل وكما يقدم نفسه، ثم العودة من جديد إلى الديانة التي نلتزمها لنكشف عندها مدى إمكانية التواصل والتكيّف مع مسائل وموضوعات وقيم الديانة التي نعمل على معرفتها.ومن هنا كان المفهوم القرآني حول الجدل بالتي هي أحسن يعتبر منهجا في التعامل مع جميع الاختلافات، إذ الجدل بالتي هي أحسن يعمل على الاستيعاب والسعى لإحداث تغيير في العلاقة بين الطرفين.”ادعُ إلى سبيل ربّك بالحكمة والموعظة الحسنة وجادلهم بالتي هي أحسن”، كما يضع مبدا متطورا أخر وهو الدفع بالاختلاف بالتي هي احسن: “ادفع بالتي هي احسن فإذا الذي بينك وبينه عداوة كأنه وليٌّ حميم”.وقد أسلفنا أن الجوامع بين الأديان تتمثل في الإيمان بالله وأنه مصدرها جميعا، والإيمان باليوم الآخر حيث العودة إليه ليحكم بين الناس، والعمل الطيب الذي يرفع له سبحانه وتعالى ويجازي الإنسان على تقواه وعمله. وفي المقابل فإن الأقرب للذين آمنوا (المسلمون) بين أهل الكتاب هم أتباع السيد المسيح، وهذا يلزمهم بالاستماع والتقارب من المسلمين، ولا سيما أنهم وعلى خلاف الأديان الأخرى كاليهودية يعترفون بقداسة المسيح وأمه السيدة مريم (عليهما السلام) وبشكل ذكرناه بشكل واسع في الفصل الأول من البحث.

لا شك أن الدين يحث على التعاون والمودة لتحقيق المصالح المشتركة فخالق الكون سبحانه وتعالى جعل الحب في الإنسان المؤمن أساسا، كما أنه فطرة الله فيه: “يَأَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُم مِن ذَكَر وَأُنثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوباً وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُواْ إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ”. فالشرائع الإلهية ولا سيما الإسلام، يعترف بتمام اختيار الإنسان في الإيمان بالله، وهو تعالى من يحكم بين الناس يوم القيامة فيما اختلفوا فيه.وعلى من يقرأ التاريخ الإسلامي من المسيحيين أن يفرق بين الإسلام التاريخي الذي مثلته دول وحكومات سياسية لا تمثل الإسلام في سلوكها وسياساتها حتى مع المسلمين، كالحكومات الأموية والعباسية، وبين الإسلام القرآني المحمدي الذي يمثله القرآن الكريم وأهل البيت (عليهم السلام) وهما الثقلان والمصدران الوحيدان بعد النبي الأكرم وتركهما لأمته وللبشرية جمعاء.

الکلمات المفتاحیة: الأدیان، الاسلام، المسیحیه، التعایش

چکیده:

همزیستی مبتنی بر احترام، گفت‌وگو و تفاهم، امری انسانی معاصر است که مبتنی بر ایجاد محیط‌های مساعد برای زندگی مشترک میان گروه‌ها و کشف عناصر مخرج مشترک است، و این بدان معناست که گفت‌وگوی اسلامی ــ مسیحی مستلزم یک حرکت شناختی مضاعف است که رکن اول آن درک و شناخت دیگری آن‌گونه که هست و حتی آن‌گونه که خود را نشان می‌دهد، است؛ سپس دوباره به منظور کشف میزان امکان ارتباط و سازگاری با مسائل، موضوعات و ارزش های دینی که در پی شناخت آن هستیم، به دینی که ما به آن متعهد هستیم باز می‌گردیم، از این رو در دین اسلام، مفهوم قرآنی مجادله به بهترین نحو (جدل أحسَن)، روشی در برخورد با همه اختلافات تلقی می شود، زیرا مجادله أحسن در فهم و تلاش برای ایجاد تغییر در روابط دو طرف مؤثر است:  «با حکمت و اندرز نیکو به راه پروردگارت دعوت کن و با آنها به بهترین نحو مجادله کن .»

همچنین قرآن کریم اصل توسعه یافته دیگری را مطرح می کند و آن این است که تفاوت را باید به بهترین نحو پیش ببریم، آنچنانکه می فرماید: “بدی (خلق) را به بهترین شیوه (که خیر و نیکی است پاداش ده و) دفع کن تا همان کس که گویی با تو بر سر دشمنی است دوست و خویش تو گردد”. قبلاً اشاره كرديم كه نقاط مشترک بين اديان، ايمان به خداست و اينكه او سرچشمه همه آنهاست، و همچنین در ايمان به روز قيامت است كه به موجب آن به سوي خدا باز مي گرديم تا ميان مردم داوري كند، و همچنین از نقاط مشترک بین ادیان كار پسنديده اي است كه به واسطه آن پروردگار درجات انسان را بالا می برد و به انسان در برابر تقوا و کار او پاداش می دهد.

از سوی دیگر، نزدیکترین افراد به مؤمنان (مسلمانان) در میان اهل کتاب، پیروان عیسی مسیح هستند و این امر آنان را ملزم به شنیدن و نزدیک شدن به مسلمانان می‌کند، به ویژه که آنها بر خلاف ادیان دیگر مانند یهودیت، به قدوسیت مسیح و مادرش حضرت مریم (سلام الله علیها) معترف اند و این موضوع را به طور مبسوط در فصل اول این بحث اشاره کرده‌ایم.

شکی نیست که دین مشوق همکاری و محبت برای رسیدن به منافع مشترک است، پس آفریدگار هستی محبت را در انسان مؤمن مبنای قرار داد، همچنان که فطرت پروردگار در اوست: « اى مردم ما شما را از مرد و زنى آفريديم و شما را ملت ملت و قبيله قبيله گردانيديم تا با يكديگر شناسايى متقابل حاصل كنيد در حقيقت ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست بى‏ ترديد خداوند داناى آگاه است».

احكام الهي، به ويژه اسلام، انتخاب کامل انسان در ایمان به خدا را تشخیص می‌دهد، و پروردگار است كه در قيامت بين مردم در مورد اختلافاتشان داوري مي‌كند.

مسیحیانی که تاریخ اسلام را می خوانند باید بین اسلام تاریخی که توسط دولت ها و حکومت های سیاسی که نماینده اسلام در رفتار و سیاست های خود نیستند، حتی با مسلمانان، مانند دولت های بنی امیه و عباسی، و بین اسلام محمدی قرآنی که نماینده آن ها قرآن کریم و اهل بیت علیهم السلام هستند، تفاوت قائل شوند. و بدانندکه پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله تنها دو ثقل و منبع وجود دارد که به امت اسلام و همه بشریت واگذار شده است.

واژگان کلیدی: ادیان، اسلام، مسیحیت، همزیستی

Abstract

Coexistence based on respect, dialogue and understanding is a contemporary human issue that is based on creating favorable environments for coexistence between groups, and this means that Islamic-Christian dialogue requires a double cognitive movement, the first pillar of which is understanding and recognizing the other which exist now and even as it shows itself; Then we return to the religion we are committed to in order to discover the extent of the possibility of connection and compatibility with the religious issues, topics and values that we seek to know. Therefore, in Islam, the Quranic concept of dispute is considered to be the best way to deal with all disputes, because the best dispute is effective in understanding and trying to bring about change in the relations of the two parties: “With wisdom and good advice in the way of your Lord Invite and argue with them in the best way.”  Also, the Holy Quran puts forward another developed principle, and that is that we should promote the difference in the best way. As he says: “Repel evil (nature) in the best way (which is good and good) so that the person who is as if he is at enmity with you becomes your friend.” We have already mentioned that the common points between religions are the belief in God and that he is the source of all of them, and also in the belief in the Day of Judgment by which we return to God to judge between people, and also the common points between religions. It is a good work through which God raises the ranks of man and rewards man for his piety and work. On the other hand, the closest people to the believers (Muslims) among the People of the Book are the followers of Jesus Christ, and this obliges them to listen and approach Muslims, especially since they, unlike other religions such as Judaism, believing in the holiness of Christ and His mother Saint Mary (Peace be upon her) is acknowledged and we have mentioned this issue extensively in the first chapter of this dissertation. There is no doubt that religion encourages cooperation and love to achieve common interests, so the creator of existence made love the basis of the believing man, as the nature of God is in him. “O mankind! Indeed, we created you from a male and a female, and made you nations and tribes that you may identify yourselves with one another. Indeed the noblest of you in the sight of Allah is the most Godwary among you. Indeed Allah is all-knowing, all-aware. “ Divine laws, especially Islam, recognize the complete choice of man in believing in God, and it is God who will judge between people on their differences in the Resurrection. Christians who study the history of Islam must distinguish between the historical Islam that is represented by governments and political regimes that do not represent Islam in their behavior and policies, even with Muslims, such as the Umayyad and Abbasid governments, and between the Quranic Muhammadan Islam that represents it. They are the Holy Qur’an and the Ahl al-Bayt (peace be upon them) and let them know that after the Holy Prophet, may God bless him and grant him peace, there are only two weights and sources that have been entrusted to the Islamic Ummah and all mankind.

Keywords: Religions, Islam, Christianity, coexistence