حجت الاسلام والمسلمین دکتر مرتضی اردشیر معاون آموزشی و پژوهشی دانشکده فلسفه در آستانه اربعین حسینی در گفت‌وگویی گفت: امام روشن‌کننده هدف خلقت آدمی است و این مسأله در شهادت امام حسین علیه‌السلام و نهضت عاشورا به‌خوبی آشکار می‌شود. نهضت عاشورا تلاشی درجهت تحقق نظام امامت در هستی بود. نظامی که پرچمش با امام حسین علیه‌السلام افراشته شد و ان‌شاءالله با قیام منجی عالم بشریت، صاحب العصر، حضرت مهدی عجل الله فرجه الشریف به‌ثمر می‌نشیند.  یکی از مهمترین جوانب  نظام امامت تحقق حاکمیت الهی بر روی زمین است.
دکتر اردشیر ادامه داد؛ حضرت اباعبدالله به‌عنوان انسان کامل، الگو و اسوه‌ای‌ست برای عصر خود و تمام قرون و اعصار. ایشان با انسانیت، اخلاق، و حریتی که از خود نشان دادند، برای همیشۀ تاریخ، سالار قافلۀ انسانیت می‌مانند.اینکه امام حسین علیه‌السلام برای همۀ انسان‌ها و تمامی فرهنگ‌ها و آزادگان جهان الگو شدند را شاید بتوان معجزۀ امام حسین و نهضت عاشورا دانست.امام حسین علیه‌السلام درواقع انسانیت را نجات دادند و بر قلۀ رفیع انسانیت و آزادگی ایستاد و الگویی شدند برای همۀ آزاداندیشان آزاده.
حجت الاسلام والمسلمین دکتر اردشیر افزود؛ «این نهضت با تمامی اتفاقات تاریخ تفاوت دارد. دارای ابعاد وسیعی است و از جنبه‌های مختلفی مورد بررسی است. و از هر بعدی که متمرکز می‌شویم، گویا مکتبی‌ست انسان‌ساز. ادیان مختلف و انسان‌های گوناگون  سعی در شناخت امام حسین و آشنایی با این شخصیت متمایز اسلام داشتند و دارند.
معاون آموزشی و پژوهشی دانشکده فلسفه افزود؛ در سوره آل‌عمران آیه 64 آمده است: "بعضی از شما بعضی دیگر را به‌عنوان ارباب نگیرند." امام حسین(ع) آمدند تا آیات را برای مسلمانان زنده کنند. تا به همۀ انسان‌ها بفهمانند که تنها ارباب خداست و نباید جز در راه رضایت او گام برداشت. عبد کسی نشوید و زیر بار ظلم نروید. اگر بندگی خدا را کنید آزاده‌اید و حریت را تجربه می‌کنید. این پیام اجتماعی نهضت عاشوراست برای تمام جوامع و دین‌ها.

وی ادامه داد؛ امام حسین برای حیات بخشیدن به فرهنگ قرآنی اسلامی و ارزش‌های انسانی از همه‌چیزشان گذشتند. از زندگی، از خانواده و فرزندانشان از مال و جانشان گذشتند تا به همۀ انسان‌ها بیاموزند که زندگی بدون خدا و معنویت و ارزش‌های انسانی اهمیتی نمی‌تواند داشته باشد. احساسات و عواطف آقای آزادگان جهان، نسبت به تک‌تک افرادی که همراهشان بودند در اوج بود، چه غلام بزرگوارشان که شاید به‌ظاهر جایگاه اجتماعی خاصی نداشت، وچه اصحاب و یاران باوفایشان و فرزندانِ خواهر و برادر، و فرزندان خودشان، همه را بسیار دوست می‌داشتند. در جایگاه امام و ولی، دل‌سوز و مهربان بودند، و در جایگاه امیر و فرمانده لشکر، عقلانیت محض.نقشۀ دفاعی و جنگی می‌کشیدند و به‌دنبال ایجاد امنیت در بین حرم بودند. تا آخرین لحظه در پی هدایت سپاه دشمن بودند. امام حسین علیه‌السلام به کربلا رفتند تا حجتی باشند روشن و آشکار، برای انسان‌هایِ درجست‌وجوی هدایت، برای همۀ آزادگان عالم.»