نبوت در نگاه سیف­ الدین آمدی با تکیه بر کتاب ابکار الافکار فی اصول­ الدین

به گزارش روابط عمومی دانشگاه، در جلسه‌ای که روز چهارشنبه 19 اردیبهشت‌ماه 1397 در دفتر ریاست دانشکده فلسفه با حضور دکتر حمیدرضا خادمی به عنوان استاد راهنما و حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر حمید ملک‌مکان به عنوان استاد داور برگزار شد، دانشجو سید محسن حق‌شناس از پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود دفاع کرد.

در چکیده این رساله آمده است:

در این پژوهش سعی شده است که مبحث نبوت از دیدگاه سیف الدین آمدی با تکیه بر کتاب أبکار الأفکار فی اصول الدین تحلیل و بررسی شود. مباحث این پژوهش در هفت فصل جمع بندی شده است. فصل اول که مقدمه می‌باشد به زندگینامه وی پرداخته است. در فصل دوم به معنای نبوت و نبی پرداخته است که سیف الدین آمدی قائل است اموری از قبیل اطلاع بر غیب و تصرف در عالم و … نمی‌توانند از مشخصات و ویژگی‌های نبی در شناخت نبوت او باشد، زیرا این امور به دست افراد دیگر با ریاضت یا طیب نفس نیز انجام شدنی است، بلکه نبوت یک موهبت الهی است که از طرف خداوند متعال به بنده اش عطا شده است.

در فصل سوم به بحث از معجزه می‌پردازد و از آنجائی که سیف الدین آمدی به تبع اشاعره قائل به فاعلیت انحصاری خداوند و نظریه کسب هستند لذا معجزه را از افعال خداوند متعال می‌دانند و معتقدند فاعل و مؤثری غیر از خداوند متعال نیست وگرنه در توحید افعالی خدشه وارد می‌شود. در فصل چهارم بحث از دلالت معجزه بر نبوت است که سیف الدین آمدی این دلالت را نه عقلی و نه نقلی می‌داند بلکه دلالت معجزه بر نبوت را از باب عادة الله می‌داند.

در فصل پنجم به جواز عقلی بعثت پرداخته شده است، و از آنجا که در نظر سیف الدین آمدی، حسن و قبح، شرعی است لذا قائل است که جواز بعثت نه ممتنع است و نه واجب، و عقل فقط می‌فهمد که این کار نیکو است و دیگر ضرورت آن را درک نمی‌کند. در فصل ششم به عصمت پیامبران اختصاص داده شده است که در دیدگاه آمدی مفهوم عصمت به معنای نیافریدن گناه در معصوم است، به این معنا که معصوم قدرت و اختیار انجام گناه را ندارد؛ و همچنین آنها قائل هستند که نبی چه قبل از بعثت و چه بعد از آن می‌تواند مرتکب گناه سهوی بشود و آنچه بر نبوت خدشه وارد می‌کند گناه عمدی است. در فصل هفتم به نقد و بررسی مباحث فصول گذشته پرداخته شده است.