کیمیاگری و جاودانگی در آیین دائو با تأکید بر مکتب شانگچینگ (روشنایی برتر)

به گزارش روابط عمومی دانشگاه، در جلسه دفاع از پایان‌نامه کارشناسی ارشد دانشجو محمدرضا رضائیان با عنوان «کیمیاگری و جاودانگی در آیین دائو با تأکید بر مکتب شانگچینگ (روشنایی برتر)»، دکتر مهدی لکزایی به عنوان استاد راهنما، دکتر محمدمهدی علیمردی به عنوان استاد مشاور و دکتر علیرضا شجاعی به عنوان استاد داور حضور داشتند.

در چکیده این پایان‌نامه آمده است:

جاودانگی در آیین دائو نشان از فرزانگی و رستگاری ناشی از سازوکار کیمیاگری دارد و کیمیاگران دائویی از دیرباز فنون پرورش درونی را همراه مناسک ظاهری آن بسط می‌‌دادند. توجه به فرایند درونی کیمیاگری تا قرن چهارم و در هنگام ظهور مکتب شانگ‌چینگ کاهش یافت. شانگ‌چینگ جنبه درونی کیمیاگری را احیا کرد و به مباحث کیمیاگری رونق بخشید. ما با روشی توصیفی و تحلیلی در طول تاریخ آیین دائو و با تأکید بر مکتب شانگ‌چینگ، کیمیاگری را در نسبت با جاودانگی تشریح کرده و به این نتیجه رسیدیم که کیمیاگری به مرور زمان خود را از مناسک جادوگری و درمان‌گری جدا ساخت و معارف باطنی و سلوک عرفانی در آن اشراب گردید. کیمیاگر دائویی به تدریج تکنیک‌های پرورش درونی را همراه مناسک آزمایشگاهی تلفیق نمود و تحولات درونی و بیرونی را متناظر ساخت. شانگ‌چینگ ‌‌‌روش‌های جدیدی ابداع نمود که مهم‌ترین آن جذب نور خالصِ آسمان برترین روشنایی بود. شانگ‌چینگ پای خدایان آسمانی را جهت تزریق نور آسمانی درون بدن کیمیاگر باز نمود. هم‌چنین نظریه جنین درونی را که با تغذیه از انرژی چی ناب رشد کرده و متولد می‌‌گردید، توسعه داد. پس از شانگ‌چینگ، کیمیاگری محدود به تکنیک‌های تنفس و اعمال مراقبه گردید و مناسک ظاهری کیمیاگری کم‌رنگ شد. در دائوی متأخر کیمیاگری بیشتر به عنوان روشی جهت حفظ سلامتی و طول عمر دیده می‌‌شود.