کارنامه فعاليت هاي کنفرانس هاي سي گانه وحدت در تهران (آسيب شناسي و راه کارها)

به گزارش روابط عمومی دانشگاه، در جلسه دفاع از رساله دکتری دانشجو علمی ملکی با عنوان «کارنامه فعاليت‌هاي کنفرانس‌هاي سي‌گانه وحدت در تهران (آسيب‌شناسي و راه‌کارها)»، حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر حمیدرضا شریعتمداری به عنوان استاد راهنما، حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر مهدی فرمانیان به عنوان استاد مشاور، و حجج اسلام نواب، دکتر اسلامی و دکتر علی آقانوری به عنوان استادان داور حضور داشتند.

در چکیده این رساله آمده است:

کنفرانس‌های بین‌المللی وحدت تهران ادامه سلسله تلاش‌هایی است در جهت وحدت، تقریب و هم‌زیستی اسلامی که در دهه شصت خورشیدی در ایران شکل گرفت. این کنفرانس‌ها ‌با هدف ایجاد وحدت، تقریب و هم‌زیستی اسلامی شکل گرفته است. این پژوهش که در پی ارزیابی سی سال برگزاری کنفرانس‌های اسلامی وحدت در تهران است، طبعاً باید کارآمدی این نشست‌ها، میزان توفیق آن در نیل به آرمان بلند تقریب را بررسی و سنجش نماید. در این پژوهش، داده‌ها و اطلاعات کنفرانس‌های سی‌گانه و مجموعه مقالات ارائه شده در آن استخراج شده و نقاط قوت و ضعف آن‌ها شناسایی و راه‌کارهایی برای ارتقای آن‌ها به صورت دقیق ارائه شده است. تحقیق حاضر بر اساس هدف،‌ کاربردی و بنیادی؛ از نظر ماهیت و روش،‌ توصیفی ـ تحلیلی و هم‌چنین مطالعات میدانی و پیمایشی از قبیل مصاحبه‌ها و فرم‌های نظرسنجی با جامعه مخاطب است.

بررسی و مقایسه سه دهه برگزاری کنفرانس وحدت اسلامی از سوی مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی نشان داد که در دهه سوم فعالیت مجمع و کنفرانس وحدت که مقارن با بحران سوریه در سال 2013م بود، روابط بیشتر کشورهای عربی و اسلامی با ایران به تیرگی گرایید و برخلاف گذشته، بسیاری از مهمانان کشورهای عربی و اسلامی در کنفرانس حضور نیافتند؛ به همین علت، شاهد افت شدید در جایگاه و سطح مدعوان و مهمانان؛ افزایش کمی تعداد آن‌ها نسبت به دهه میانی و کاهش کیفی و کمی مقالات هستیم.

یکسان و تکراری بودن ویژگی مشترک این سلسله همایش‌ها هم از نظر شکلی و هم از نظر محتوایی است؛ اگرچه برگزاری کنفرانس‌ها ضروری است، اما باید کنفرانس‌های تقریب جریانی را آغاز و پیگیری کند که نهادینه شود و انتشار یابد. البته کنفرانس‌های نخستین موجی را ایجاد و تأثیراتی داشته‌اند. سردرگمی کنفرانس‌ها در تبلیغی- ترویجی یا علمی بودن و نبود کمیته ارزیابی، نظارت و پیگیری مشکل ریشه‌ای است که کنفرانس‌ها با آن مواجه است. اداره کنفرانس‌ها به شکل کنونی نتیجه مطلوبی نخواهد داشت. از‌اینرو تحول بنیادی از نظر ساختاری و از نظر کارکردی ضروری است که نویسنده سعی دارد به آن‌ها بپردازد.