در تاریخ 13اسفند 1403 جلسه دفاع سرکار خانم فهیمه اشعری، رشته مطالعات تطبيقي اديان – گرايش الهيات مسيحي با عنوان« تبيين سويه هاي الهياتي کاشر و حلال در سنت يهودي و اسلامي » با راهنمای اول دکتر مهراب صادق نيا و راهنمای دوم دکتر محمدتقي انصاري پور و اساتید داور دکتر يونس حمامي‌لاله زار و دکتر حسین رجبی و دکتر بهروز حدادی در سالن شهید بهشتی دانشگاه ادیان و مذاهب برگزار شد.

رساله حاضر مسأله اي زيستي و روزمره انساني را در حوزه دو دين يهوديت و اسلام از منظر دقيق تري نگاه کرده است. از آنجا که دو دين يهوديت و اسلام دين توحيدي و کاملا شريعت گرا هستند به اين معنا که کتابهاي مقدس آنها آکنده از دستورات کاربردي و عملي براي زندگي روزمره است، احکام زيادي را در موضوعات مختلف براي ملتزمان خود وضع کرده و اين روزمره هاي زندگي را با روش مخصوص خود رنگ ديني داده است. در يهوديت و اسلام، در ميان اين احکام، قوانيني در خصوص خوردني ها و آشاميدني ها که در آن ها نوع خوراکي ها و آشاميدني ها و چگونگي مصرف آن ها بيان شده است، وجود دارد. مفاهيمي همچون کاشر و شحيطا، به مثابه مصداقي براي غذاي کاشر، در يهوديت و حلال و ذبح، به مثابه مصداقي براي غذاي حلال، در اسلام در خصوص خوراکي هاي مجاز و نحوه دست يابي به غذاي پاک به کار مي روند. اين احکام اگرچه براي سلامت جسم و روح بيان شده اند، تنها معطوف به اين جنبه يا جنبه هاي ديگر نبوده و داراي سويه هاي الهياتي هستند. مسأله اين رساله يافتن سويه هاي الهياتي و تلاش براي تبيين آنها بوده است. رويکرد کلي اين رساله، مطالعه کيفي و روش اسنادي بوده است، به اين معنا که با رجوع به منابع، داده هايي را جمع و تحليل کرديم. دست آورد اين پژوهش اين بود که هدف از تشريع احکام خوراکي ها و بايد و نبايدها در مسأله خوردن و آشاميدن خصوصا شحيطا و ذبح، فراتر از سلامت و بهداشت بدن و حتي مسائل اخلاقي و معنوي بوده و منظوري الهياتي در آن نهفته است. به اين معنا که داشتن مسلکي ديني در خوردن و تهيه خوراکي ها از جمله گوشت حيوان، بنابر آنچه که به صورت قانون در اين دو دين ضروري شده، بخصوص لزوم يادکرد نام خدا در آداب شحيطا و ذبح، با توجه به رايج بودن قرباني گزاري در سنت هاي خدايان پرستي در پيشينه بشر، گوياي تمرکز بر باور توحيدي و نفي خدايان پرستي و به طور جد به رسميت نشناختن نظام اعتقادي و عملي غيرخداباور است. سويه مهم الهياتي ديگر اين است که قدرت انحصاري حياتبخشي و سلب حيات در قلمرو اراده خدا است و از آنجا که حيات جانداران وابسته به دميدن حيات از جانب خدا و داراي حرمت است بنابراين انسان هيچ گونه حق تعرض به حيات موجودات زنده را ندارد مگر اينکه اين اجازه از جانب خدا به او تفويض شده باشد و احکام شحيطا و ذبح در سنت يهودي و اسلامي گوياي اين تفويض در حدودي مشخص است.

برای سرکار خانم دکتر فهیمه اشعری آرزوی توفیق روزافزون داریم.